пятница, 29 мая 2009 г.

ზვიად რატიანი

მიმღერე შენი უკუღმართი იავნანა, შვების სიმღერა,
მათთვის, ვინც მხოლოდ დილისპირზე ბრუნდება სახლში
და ვიდრე ღამე მზის სხივებით არ აიმღვრევა -
ვერ შელევია მის წმინდა და სევდიან ნახშირს.
ვინც უკეთესი ვერაფერი ვერ შეძლო, ვიდრე
ღამის ხიდიდან ჯოჯოხეთში ვარდნაა; და ვინც
მზის პირველ სხივებს, როგორც ფილმის მოსაწყენ ტიტრებს,
ისე აჰყურებს. ვისაც სძულს და ვერა თმობს მაინც
თუნდაც ერთ წარსულს, უმაჯინჯესს. ჰოდა მიმღერე
შენი ხმამწარე იავნანა - მათთვის, ვინც ღმერთზე
მხოლოდ ის იცის, რომ ახლოა, და ვერ იყენებს
მისკენ მიმავალ ვერცერთ რწმენას, არადა ეძებს.
მიმღერე შენი იავნანა, მიმღერე შენი
კანონგარეშე იავნანა მათთვის, ვინც ახლა
ღამენათევი და ნათრევი მიიწევს ქშენით
ცივი სახლისაკენ; იმისაკენ, რასაც ჯერ სახლად
ნათლავს და სჯერა, რომ იქ მაინც დახვდება სითბო,
რომელიც თუნდაც მხოლოდ სხეულს ჭირდება ჯერაც;
სჯერა, რომ სიკვდილს და სიყვარულს რაც უფრო ითმენ,
მით უფრო მშვიდად დაიძინებ. რატომღაც სჯერა.
(იმღერე მისთვის, ვინც თავისი ნახა საფლავი
და თითქმის გული აუჩუყა წარწერამ ნიშში.
სახლებს ანგრევენ, ზღვებს აშრობენ, ტყეებს კაფავენ,
მან კი ვერაფრით მოიკვეთა სიკვდილის შიში.)
მიმღერე შენი იავნანა, შვების სიმღერა
მისთვის, ვინც ლიფტის წითელ ღილაკს დილითღა აჭერს
და მერე სამჯერ წარმოიდგენს, როგორ იღება
ლიფტის კარი დ ვიღაც როგორ დაახლის სამჯერ
სახეში ტყვიას. ვინც საკუთარ გასისხლულ სახეს
და აყმუვლებულ ჭირისუფალ ძაღლებსღა ფიქრობს,
როცა კანკალით დილისპირზე სახლის კარს აღებს
და გაუხდელად მიეგდება; და რათა იკლოს
ძილგამძლე ფიქრმა, ყვავილს ხატავს ბალიშზე თითით
ან წარმოიდგენს, რომ დალია აბი საძილე,
ან თავზე საბანს წაიფარებს, ან კიდევ ითვლის,
ან ცდილობს, თავი მოუყაროს ლექსის ნაწილებს
და გრძნობს, რომ სისხლი თვალებიდან აღარ იღვრება.
აღარც ცრემლები. მხოლოდ შიში, დაღლა და შიში.
მიმღერე შენი უკუღმართი იავნანა, შვების სიმღერა
მათთვის, ვინც მხოლოდ დილისპირზე ეფლობა ძილში.

четверг, 7 мая 2009 г.

Rati

მე...
მე რა თქმა უნდა ისევ მარტო ვარ...
ტაძრებს,
ქარი გუმბათებს აძრობს.
ძილი...
ძილი ძალას მე საგრძნობს
მაძლევს და მანძილს ხანგრძლივს
ვიდრე დავძლევდე
მაცნობს...
ტაძრებს...
ქარი გუმბათებს აძრობს.
შენ...
შენ რა თქმა უნდა ისევ არ გესმის,
არა,
ხმა და ტკივილი ჩემი...
ჩუმი...
არ გრძნობ!

გიორგი საჯაია

მთვარე - ძაღლიშვილი, ისე გაიტურა, 
თითქოს კვალში ედგა ღამის ტარანტული. 
წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად! 
არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური! 

ბოლო სიგარეტიც ყავას შევუხამე 
(სადღაც უნდა მეგდოს კიდევ, ორი ღერი). 
წერა შემიძლია მხოლოდ შუაღამით... 
სხვა დროს არ მაცლიან, თორემ - ვინ ოხერი. 

რაღაც უხეირო სასმელს მიძალებით, 
გუშინ საღამოდან ვიკლავ მოშიებას. 
დილით მიპოვნიან, ალბათ, მიცვალებულს... 
გარეთ ნერვიულად ყეფენ გოშიები. 

ქალაქს გადავხედე - თვალი ამარიდა 
ისე მედიდურად, მისთვის დანაბერებს... 
მთელი დედამიწა, ჩემი ფანჯრებიდან, 
მოჩანს, დამიჯერე - ბევრი არაფერი... 

და ეს ლექსიც, თითქოს, სხვათა შორისია - 
ფიქრიც მიძნელდება... იცი? გეფიცები, 
ყოფნას და არყოფნას, სადღაც შორისა ვარ, 
საფლავს მინაწერი წლების დეფისივით

გიორგი ზანგური

მაქვს უცისფრესი ნაღველი, უიშვიათეს ღამიდან,
მყავს ნაგოდები ოცნებით აზრში მოკლული საცოლე
და მე არ ვიცი ამხელა მარტოობაში რა მინდა,
გაჟღენთილია ცრემლებით მთვარენალეწი საწოლი.

გამიწყდა ყველა ფერადი ურთიერთობის ძაფები,
არის მტანჯველი სიჩუმე და მე არსაით მელიან,
საფლავში გამოღვიძებულ კაცივით დავიძაბები,
როცა ოთახში სხეულებს ჩრდილები ემალებიან.

დავიმეგობრე ვარდები _ ჩემი გამხმარი ტრაური,
ყველა სურვილი დამეწვა, ყველა სურვილი ალშია.
სევდის აღლუმზე გაისმის შეძრწუნებული ხმაური,
უკანასკნელი აკორდი ჩემი ნერვების მარშია...

ნისლის ზღვიდან რიფებივით ამოყრილან სოფლები,
სადაფისფერ ღრუბლებშია მზის ბაჯაღლოს მონეტა.
ანგელოზი ემუქრება ზეცას წვიმის მოკრეფით,
გახსენება ამტკივდება გასულ სიმარტოვეთა.

ბამბის თეთრი კლავიშებით გაღიმებულ როიალს
ტუჩებს ძილში დავუკოცნი მკრთალ თითების ბალიშით,
ტვინის ნაოჭ ლაბირინთებს როცა ფიქრი მოიარს,
სურვილები ამიტაცებს შენთან ყოფნის გარეშე.

ჩემი გულის ფეთქვის ხაზი კავკასიის ქედებია
უშგულიდან ჯიხვის რქები როცა მთვარეს ენაცვლება,
ღრუბელს ჭმუჭნის ვიწრო ზეცა მზე რომ გაუმეტებია
შენი კოპის დაბღვერად და ემოციის შენაცრებად.

გადის, გადის უსასრულო წუთის, წამის საუკუნე,
საათბოთ ბაგეებზე უკოცნობა იფარება,
ვარსკვლავების დათვლილ სიას შუაღამეს დავუბრუნებ,
რომ მიყვარდა სიჭაბუკის მოწყვეტილი მიბარება.

ავახლიჩე დედამიწას მელნისფერი ოკეანე
და ნიღაბი დავამზადე _ გამჭვირვალე ტრაგედია,
მერე შენი სიზმარეთი ფეხშიშველმა მოვიარე,
თითქოს ჩემი წარმოდგენის უცნაური მაკეტია,

ავიზვირთე, ავიტალღე, ნაპირები დავარბიე,
ოქროს ქვიშა დაგისველე _ ცხელი მკერდი, პირამიდა,
ატმოსფერო კოსმოსამდე თითის აკვრით გავარღვიე,
ახლა შენი სიახლოვე _ ატმისფერი დილა მინდა.

შოთა იათაშვილი

არიან ქალები - უდაბნოები,
ისინი უნდა გადალახო და დატბორო.
არიან ქალები - ჭაობები,
ისინი უნდა ამოაშრო.
არიან ქალები - ლარნაკები,
ისინი წინ უნდა დაიდგა და ათვალიერო,
ხოლო შიგ ჩააწყო შენგან დაკრეფილი ყვავილები,
რომლებიც მალე გაგიხმება და გადაყრი მერე!
არიან ქალები - ტოლჩები,
რომლებიდანაც ვნების წყალი უნდა დალიო,
არიან ქალები - ყრუ კედლები,
მათ უნდა გვერდი აუქციო.
არიან ქალები ხელსახოცები,
ისინი თუკი ერთხელ მაინც გამოიყენეს,
მერე არავის არაფერში არ სჭირდება.
არიან ქალები - გუშინდელი გაზეთები,
მათ არავინ აღარ კითხულობს.
არიან ქალები - ფორმულები,
მათ ძუძუებს დაავიწყდათ
მამაკაცის ტუჩების ელდა.
არიან ქალები - მყუდრო ოთახები,
შეგიძლია შიგ შეხვიდე და მოისვენო,
არიან ქალები - ნიაღვრები,
რომლებიც აქეთ წალეკვას გვიქადიან,
არიან ქალები,
მათ სიყვარულზე ლაპარაკით ვუჭედავთ ყურებს.
არიან ქალები,
რომელთაც სწორედ ამ სიტყვით უნდათ რომ დაგვამარცხონ;
არიან ქალები,
მუდამ ჩვენთან არიან ქალები,
არიან ქალები - რომელთაც გვშობეს,
არიან ქალები - დაგვიტირებენ რომელნიც ბოლოს,
არიან ქალები - ჩვენი შვილები,
ჩვენ მიერვე ჩვენივე ჟინისგან გამოჩორკნილნი,
არიან ქალები . . .
და არიან კიდევ ქალები - პოეტები,
დაღლილნი და ღამეების მარტოობას შეფარებულნი,
ქალები - ტკივილები
''თვალების რაფებზე ჩამოწყობილი ცრემლებით,''
ქალები, რომელთაც შეუძლიათ
მამაკაცების ბინძური გულები - ავგიას თვალები
გააღონ ხანდახან, გაანიავონ და გამოწმინდონ,
ქალები, რომელთაც ბაგეებზე პომადის ნაცვლად სცხიათ ლექსები,
ქალები, რომელთა სხეულზეც სუნამოს სურნელი
სურნელია ბალახების, მზის და გვირილის,
ქალები, რომლებიც ყველაზე მეტად და
ყველაზე ნაკლებად არიან ქალები,
ქალები, რომლებიც ვერ გახდებიან ვერც ჩვენი დედები,
ვერც ჩვენი დები, ვერც ჩვენი ცოლები,
რამეთუ ისინი ეკუთვნიან ყველას და არავის,
რამეთუ მათ სუსტ მხრებს აჰკიდეს
ჩვენი ცოდვები და ტკივილები,
რადგან მათ უთხრეს: თქვენ უნდა იყოთ
უდაბნოები - ქალები და კიდევ ქალები ჭაობები და ლარნაკები,
თქვენ უნდა იყოთ ქალები - ტოლჩები, ქალები - კედლები,
ხელსახოცები, გუშინდელი გაზეთები და ნიაღვრები,
თქვენ უნდა იყოთ ქალები - მყუდრო ოთახები
და ის ქალები სუყველანი,
რომლებიც ''უბრალო'' ქალები არიან და
ზურგზე მოგდებულ თავიანთ პატარ-პატარა
ტკივილისა და სიხარულის გუდით დადიან,
დადიან და ვერც გუმანობენ, რომ თქვენც არსებობთ,
ტუჩებზელექსებწაყრილი ქალები,
ძალინ დიდხანს ნამალავი და
უნებურად მაინც აშკარად გაცხადებული
პირღია ჭრილობებით,
ქალები - პოეტები,
ლურჯი ზმანებებით
და ''ყელზე გამობმული ღუზით,
რომელიც ზღვაში გახრჩობთ,''
ქალები - პოეტები, რომელთაც ასე ძალიან
მინდა გითხრათ:
დიდი მადლობა და ბოდიში ყველაფრისთვის!

გიორგი ზანგური

არ მიყვარს:
ცუდი ხასიათის ადამიანები - ჩემი უხასიათობაც მყოფნის,
სიზმრის რაინდებზე დანიშნული,
უაზროდ შეყვარებული ქალები,
რომანის გმირების ასლები,
გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები,
ალერსით დაღლილი წყვილები,
უმისამართო ღიმილი,
არამიწიერი სინაზე,
კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.
სტუმრებისთვის დადგმული საქორწინო ცერემონიალი,
ძალიან საქმიანი, დაკავებული, "მეჩქარება ადამიანები",
ყვავილების ჩვეულებრივი თვალებით გამყიდველები,
საკუთარი შემოქმედებით აღფრთოვანებული შემოქმედები,
უაზროდ ბედნიერები,
სხვისი პირჯვრის წერის დროს გახსენებული რწმენა,
მთელი სიცოცხლის მანძილზე
არცერთხელღამეგანათენები ადამიანი.
მკერდდაკოცნილი ქალწულები,
უშრომლად მდიდრები,
ამპარტავანი თავმდაბლები,
ყველაფრის უფლებად აღქმული თავისუფლება,
სუფრაზე აცრემლებული პატრიოტები,
მარტოსულები ჩემი ჩათვლით,
ძალის მოყვარული ცოლები,
მორალის მქადაგებელი შინაბერები,
მტერის მტერთან ძმადნაფიცები,
ფულით აშენებული მზეთუნახავების სასახლეები,
ზარმაცი მეოცნებენი,
უშეცდომო სიყვარული,
ზამთრის სითბო,
ზაფხულის სიცივე,
წინასწარ გათვლილი დღეების განრიგი,
მშობლების მიერ შერჩეული შვილების მომავალი,
ლხინის მეგობრები,
სუფთად დაწერილი ლექსი,
ფხიზლად დატოვებული ქართული სუფრა.
განათლებული კაცის მტვრიანი ბიბლიოთეკა,
კომპლიმენტის მომლოდნე ლამაზი ქალი,
სიმშვიდის მოყვარული პოეტი,
მტირალა მასხარა,
საფლავში ჩაყოლილი ჭირისუფალი,
ლამაზი კაცი,
ომის არმნახველი სახელწიფო,
საკუთარ ნაკლოვანებებზე თვალდახუჭული ოსტორია,
თამაშით დაღლილი მსახიობი,
ორიგინალობისთვის გამოწვეული სევდა,
უსიზმრო ძილი,
დაგვიანებული პაემანი..........

გიორგი ზანგური

ფეხები მიადგი ლამაზო ერთმანეთს,

კაბის ქვეშ გიყურებს მთელი დედამიწა

გვირილა კანჭებზე გაკოცებს,ღმერთმანი

შეგრცხვება იცოდე და მე ვერ დაგიცავ...

გულთან შეიბნიე ჩახსნილი ღილები,

ვერ ხედავ მთელი ცა მკერდში რომ ჩაგცქერის

მზე სხივებს წაგატანს თუ გაგეღიმება

და გვაინ მიხვდები ძვირფასო რაც გელის...

თმას ასე თამამად ნურასდროს გაიშლი.

ნიავი აგირევს, ფიქრს აგიცანცარებს

რა ვნებიანია თან ქარი მაისში

არ იცი?! მაგრამ მე ხომ ვიცი რაც არის....

ეგ ყელი მაღალი როგორმე დამალე,

იწვიმებს იცოდე და მაინც მოგიწევს

თუ არ დამიჯერებ, წვეთს შემოგაპარებს

მუცლამდე ჩაგიღვრის და გვერდში მოგიწვენს....

ვერავინ დაიცავს შენს უმანკოებას,

ცოტა მოერიდე ხალხსა და სამყაროს

თორემ ჭორაობა დაიწყეს რტოებმა

რა უბიწოებით გარყვნილი რამ ხარო...

გიო საჯაია

იქ, სადაც მზეები მზეებზე მზეობენ მზისფერი მზეობით, 
უდაბურ უდაბნოს ქვიშიან ქარებით სიგიჟე ამიტანს... 
სფინქსის მდუმარებით მომაჯადოვებელ თვალების ტყვეობით, 
მივალ და აგიგებ, ნაქებ და ნადიდებ მზისფერ პირამიდას. 

ნილოსის ტალღებში, მზისფერი ქაფიდან იშვება ვენერა... 
მერე რა, რომ ერთ დროს მავანნი უმღერდნენ მერის და შაგანეს?! 
ზეცას შეაქანებს შენი სისადავე! სხვისი ხარ? მერე რა?! 
მე გჩუქნი ჩემს გულს და გჩუქნი ჩემს უმზეო მუზების სავანეს! 

იქ, სადაც მზეები მზეებზე მზეობენ, მზისფერო, ანათე!

იოსებ ნონეშვილი

შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა…

დაგშვენდებოდა და რარიგად დაგშვენდებოდა,

შენს ერთ სიტყვაზე ქალაქები აშენდებოდა

და დაიწყებდა უდაბნოში შრიალს წალკოტი.

ერთი შეხედვით ვაკაცების გულებს დაჰკოდდი

და მზის თინათინს დაჩრდილავდი თვალთა ციალით.

დალოცდი ლაშქარს და იმ ღვთიურ ლოცვის გამგონეს

არ ექნებოდათ სპათა შენთა მტერთან ზიანი.

შენ ხატაური აბრეშუმი დაგშვენდებოდა…

დაგშვენდებოდა… ეჰ, რარგიად დაგშვენდებოდა.

შენს ნატიფ სახეს ნიავიც რომ არ შეჰხებოდა,

სპილოს ძვლისაგან ულამაზეს კოშკს აგიგებდნენ.

ცისკარზე, როცა ქაშუეთის ზარებს დარეკდნენ,

აღიგზნებოდა შენის ლოცვით წმინდა ტაძარი

და შენს გვირგვინთან მოკრძალებით ქედს მოიდრეკდნენ

ორბელიანი და ამაყი ამილახვარი.

შენ რუსთაველის სიყვარული დაგშვენდებოდა…

დაგშვენდებოდა და რარიგად დაგშვენდებოდა.

ბევრი თაობა გაივლიდა ჟამთა შარაგზას,

შენ კი ლექსებში იცოცხლებდი, კარგო, მარადჟამს…

დიდი პოეტი მიგიყვანდა ხალხის გულებთან,

ვარსკვლავებივით დაგვხედავდნენ შენი თვალები

და ვით დიდებას აწ გარდასულ საუკუნეთა,

სულ ერთი არის, მე შენ მაინც შეგიყვარებდი.…

შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა.

რატი ამაღლობელი

ანი ბანი და განი და
მართლა არ ვიცი რა მინდა,
ალბათ პატარა და მინდა
ღმერთო, დამინდე, ამინ და
ანი ბანი და განი და.
მინდა ამოვძვრე კანიდან,
სიცოცხლე მინდა თავიდან.
სიკვდილი მინდა?- არ მინდა,
არა როგორმე გავუძლებ,
არა როგორმე ავიტან
დღეებს, რომლებიც სვე-ბედმა
გამი-წვიმ-ავდარ-ამინდა.
ანი ბანი და განი და
ბედის ცამეტი განედი
ვერ გავისიგრძეგანე და
მისი უღრმესი ქანიდან
ვყვირივარ: ანი ბანი და
განი და დანი ზანი და
თანდათან თანი კანი და
ლანი და მანი მანი და
მე ნანი- ნანი-ნა მინდა.
ვეფხვის ტყავისა გაძრობა
ამ გატანჯული ტანიდან
და წასვლა იერუსალიმს,
კანას ქორწილში სმა მინდა.
მეგზურად მწყემსი ძმა მინდა:
პანი და ჟანი რანი და
ფანი და ღანი ყანი და
შანი ჩანი და ქანი და
ეზო-კარიდან, ყანიდან
მუნ ჩემი ბაღის ნაყოფის
მიტანა ქანაანიდან.
მე ცაზე ცანი ვცანი და
ჯანი და ზანი წანი და
მინდა გამოსვლა წამიდან,
ვეებერთელა ცა მინდა.
ვიწრო ბილიკის მაგიერ
ათი ათასი გზა მინდა.
გზა მინდა მნათობებიდან,
შენსკენ მავალი გზა მინდა,
მზის მუცელღების ხმა მინდა.
სამი და ჭანი ხანი და
ვერძის შუბლიდან, ხარიდან
ისევ მნათობთა გზა მინდა,
ყოველ მნათობში ანთებულ 
საიდუმლოში წვა მინდა.
ყველა ვარსვლავში წვა მინდა,
ყველა ვარსვლავში სვლა მინდა,
ყველა ვარსკვალავის ცვლა მინდა,
მინდა გამოსვლა წამიდან,
ვეებერთელა ცა მინდა.
ანი ბანი და განი და,
ღმერთო, ამ შუბლის ამინდი
ცხრა მზით ამინთე, ამინ და
ისევ ა-მინდა, ე-მინდა,
თეთრი ი-მინდა,ო-მინდა
სანამ ცხოვრების ჰოემდე
მივალ ათასი ომიდან,
ერთი ძლიერი უ-მინდა,
სამოთხის ვაშლი უმი, და
მერე შენს გვერდით თუ გინდა,
ანი ბანი და განი და,
ღმერთო, დამინდე და მინდა.

ზვიად რატიანი

ჯიბის ჰაერი

რა უცნაური სევდა იცის იქ, დარბაზებში,

სადაც დასრიალებენ საამაყო ოჯახისშვილები
და კვეთენ ჰაერს სუფთად გაპარსული, თეთრი ნიკაპებით.
ერთ თარგზეა ჩამოჭრილი მათი ყოველი ნაბიჯის სიგრძე,
ზუსტ სასწორზეა აწონილი მათი სიტყვები. ისინი 
ასახელებენ აწმყოს. ისინი, 
ამაყად ამხედრებულები თავ-თავიანთ გრძნეულ ჩრდილებზე, 
ისე მსუბუქად დასრიალებენ, თითქოს შიგანი, თითქოს მთელი კანისქვეშეთი
დილის ცვრიანი ბალახებით ქონდეთ სავსე. და დაე, დაე
მათ ასახელონ თავიანთი ოჯახები, სამშობლო და კონტინენტი, პლანეტა და გალაქტიკა 
და კიდევ, თუ ჰყავთ, თავისი მკვდრებიც. შენ კი,
მათი ტრაექტორიებით აბურდულ ჰაერში, როგორც თევზი - ბადეში, გახვეული,
იყავი მოწყნილი, იყავი გაღიზიანებული, იყავი
ლუკმა პურისა და ყლუპი ლექსის მაძებარი
და გრცხვენოდეს, გრცხვენოდეს
ვერგამოკვებილი ცოლშვილის, ვერდაწერილი ლექსების, ვერგაპარსული პირის
და იმისიც,
რომ გსურს გაექცე მათ დარბაზებს და ვერ გარბიხარ,
და ისე მძიმდები, თითქოს ერთადერთი, რაც შენშია, რაც კანქვეშაა, 
არის შუშის ნამსხვრევები. და დაე, დაე
მათ სულში ჩიტების ჭიკჭიკი სუფევდეს, ხოლო შენში
ღამის კატები გაბმულად კიოდნენ, მატარებლები გრუხუნებდნენ,
გარდაცვლილი ახლობლები ახველებდნენ. და დაე, დაე
მათ ისრიალონ დარბაზებში, შენ კი ამრთელე
მათი ბასრი ნიკაპებით დაფლეთილი გულგრილი ჰაერი,
ამოკერე, ამობლანდე შენი ლექსებით -
რომ ყელში არ გაგეჩხიროს, რომ არ დაგახრჩოს,
და მოთმინებით უცადე დღეს,
როცა ისინი, საამაყო ოჯახისშვილები, საგვარეულო პროპელერებს დააგრუხუნებენ
ან საჰაერო ბურთებივით გაბერავენ ნაირფერ გულებს
და ყველას თვალწინ, ყველას გასაკვირად, აფარფატდებიან ზემოთ, ღრუბლებისკენ
და როგორც ზედმეტ სიმძიმეებს, გადმოყრიან თავ-თავიანთ ჯიბის ოჯახებს, 
ჯიბის სამშობლოებს, კონტინენტებს, პლანეტებს,
რომლებიც უკვე ასახელეს,
და განიბნევიან უსახელო გალაქტიკებში -
სასახელო საქმეებისთვის... შენ კი,
გვიანობამდე ბნელ ქუჩებში ნახეტიალებს, 
სახლში დაბრუნებულს, 
საწერ მაგიდასთან მოკალათებულს,
დაგეწერება უჩვეულოდ ამაღლებული, სათუთი ლექსები,
რომლებშიც გამოაწყობ ცოლსა და შვილებს, 
მოხუც მშობლებს, უცხოეთიდან სამუდამოდ დაბრუნებულ პატარა და-ძმებს,
ბერად აღკვეცილ მეგობრებს და ჟურნალებიდან ამოჭრილ კოლეგებს,
და იამაყებენ ისინიც შენით, 
და არცერთი არ გაგრძნობინებს,
რომ შეუნიშნავთ, როგორ მიდიხარ ფანჯარასთან დროდადრო შიშით
და თვალს აპარებ ვარსკვლავებით ნაჭედი ცისკენ,
რათა დარწმუნდე, რომ იქ ყველაფერი თავის ადგილზეა.

ზვიად რატიანი

აქ კარგია. მე ვწევარ წყალზე,

მზე აბრწყინებს მლაშე წვეთებს ჩემს წამწამებზე,
ცურვა გამორიცხულია –
გული ისედაც ძლივს მუშაობს
და სუნთქვაც მიჭირს. აქ კარგია. ვწევარ გულაღმა 
და სამდღიანი ლოთობის შემდეგ,
დღევანდელი ამბების შემდეგ,
ოთხი ფინჯანი ყავის შემდეგ
სუნთქვა მიჭირს. მართალს ამბობენ,
რომ ასეთ დროს ზღვაში შესვლა საშიშია. მე ვწევარ წყალზე 
და ნაპირამდე საკმარისი მანძილია, რათა შევშინდე,
მაგრამ მშვიდად ვარ. აქ კარგია. მე ვჭუტავ თვალებს,
მზე აბრწყინებს მლაშე წვეთებს ჩემს წამწამებზე,
სუნთქვა სულ უფრო მიძნელდება. ვიხსენებ დღეებს,
ვიხსენებ ყველას, ვინც მიყვარდა. წყალი მიმარწევს
და სუნთქვა მიჭირს. ყველაფერი, 
ნაპირი, სიცოცხლე,
ჰაერთან ერთად ცოტავდება. აქ კარგია. წყალი მატულობს
და ბნელდება, და ცივდება. მე ვახელ თვალებს
და მზეს, რომელიც აბრწყინებდა მლაშე წვეთებს ჩემს წამწამებზე,
ფარავს ღრუბელი. ღრუბელს 
წყალი. წყალს კი 
სიტყვები:
ხმა,
რომელიც შემოდის ჩემში,
რომელიც ისმის არსაიდან – ყოველი მხრიდან,
რომელიც ამბობს, რომ ამჯერად უნდა გადავრჩე, 
რომ მზე ისევ გააბრწყინებს მლაშე წვეთებს ჩემს წამწამებზე,
რომ ჰაერი მოიმატებს, წყალი გათბება,
რომ ჩემი გული დამშვიდდება
და რომ უკვე ნაპირზე ვარ. აქ კარგია. ჩემს გარშემო ირევა ხალხი,
ზოგიც წყალშია. მე ვზივარ და ვიღიმები. არავინ იცის,
რომ აქ კარგია. რომ ყველანი უკვე გადავრჩით
და მეც ნოე ვარ, როგორც ყველა.

.)

"ვარდსა და ნეხვსა ვინათგან მზე სწორად მოეფინების"...

ფრანსუა ვიიონი

ანდაზების ბალადა

იმდენი ალტვეს, გაფოთლეს ძელი,

იმდენი ჩხიბეს, დახარეს პინა,
იმდენი ბერეს, გაცეტდა ბრძენი,
იმდენი კვერეს, დაიმსხვრა რკინა,
იმდენი აშრეს, დაულპათ ხილი,
იმდენი ფიცეს, დაკარგეს ნდობა,
იმდენი კოცნეს, გაგუდეს ჩვილი,
იმდენი უხმეს, მობრუნდა შობა.

იმდენი ფერეს, გალიეს ხმალი,
იმდენი მწყემსეს, გაფანტეს მრევლი,
იმდენი ჩქმიტეს, შვილს ელის ქალი,
იმდენი ვბუქნე, შემხვდება ცრემლი,
იმდენი აზრი, რამდენიც თავი,
იმდენი გმობა, რამდენიც მკობა,
იმდენი ჩასხდა, ჩაინთქა ნავი,
იმდენი უხმეს, მობრუნდა შობა.

იმდენი რეკეს, დაეხშოთ სმენა,
იმდენი კვალეს, წას ალეს კვალი,
იმდენი თმენა, რამდენიც რწმენა,
იმდენი ხვალე, რამდენიც ვალი,
იმდენი ხეხეს, გავარდა ძირი,
იმდენი ქარგეს, მოირღვა ქობა,
იმდენი ჭირი, რამდენსაც ვყვირი,
იმდენი უხმეს, მობრუნდა შობა.


პრინცო, იმდენი აყმუვლეს მგლები,
იმდენი მოძღვრეს, ანატრეს ცხვრობა,
იმდენი ურტყეს, დაბრძენდა შლეგი,
იმდენი უხმეს, მობრუნდა შობა.

(აგნოსტიკოსის ლექსპრომტი)

ან უდრის, ან არა!  -
არავინ არაფერი არ იცის...

გიყვარს თუ არა ქალი,
შარშანწინ სიყვარულით რომ მოიყვანე!
მოვა თუ არა მოსავალი ალაზნის ველზე!
დაბრუნდება თუ ვერა ექსპედიციიდან
შენი ალპინისტი ძმაკაცი!
მართლა შავია შავი ხვრელები?  -
თუ რაღაც ეშლებათ!

არავინ არაფერი არ იცის!


როდის დასრულდება შენი ჩალიჩი და
სად აღგიფხვრიან სადით ძირს!
როდის ამოიწურება დედამიწის ვადა!
გვყავს თუ არა ანალოგი სამყაროში და
როდის შედგება ჩვენი შეხვედრა
უმაღლეს დონეზე!

არავინ არაფერი არ იცის!

როგორი იქნება წლევანდელი ზამთარი!
ეშველება თუ არა საქართველოს!
ეშველებათ თუ არა კეთროვნებს!
ეშველებათ თუ არა შიდსით დაავადებულებს!
ეშველებათ თუ არა წითელი წიგნის ბინადრებს!

არავინ არაფერი არ იცის!

პირადად მე ისიც კი არ ვიცი,
არაფერი რომ არ ვიცი!

არავინ არაფერი არ იცის...

ტარიელ ჭანტურია

ტარიელ ჭანტურია

წვიმა


სასურველი მასალა პროვინციული
გაზეთების ბოლო გვერდისათვის

- ორმოცი წლის წინ, საჰარაში, ზღვის თევზების წვიმა მოსულა,

ცვივოდა თურმე ციდან ლიფსიტა:

ჭანარის, კობრის, ქაშაყის, კეფლის...

- ოცდაცხრა წლის წინ, ცეილონზე მონეტების 

წვიმა მოსულა.

ცვიოდა თურმე ციდან ფულები:

შილინგი, პესო, 

ავღანი, ლევი, ტუგრიკი, ზლოტი, მანეთი, მარკა..

და ფეხშიშველა გლეხის ბიჭები, მაღალ პალმებს
შეფარებულნი, იცინოდნენ და ბოჭავდნენ ფულებს...

-უკეთესს გეტყვი: იმ წელს, მარტში, ნამდვილი

ცრემლის წვიმა მოსულა.

ცვივოდა თურმე ციდან 

ცრემლები:

მოხუცის,

ბავშვის, კაცის, ქალების...

და წვიმდა თურმე 

კოკისპირულად.
წვიმდა,
წვიმდა...

გ. შალამბერიძე

წამი ვარ ცხელი, როგორც ტყვია მიზანთან მდგარი,
ვარ უდაბნოში მდგარი სახლის ფანჯარა, კარი,
პაემანი ვარ არშემდგარი, მიჯნურთა ბაღის,
ვარ ერთი კოცნა, რომლის კოცნაც ნამდვილად არ ღირს.
ნანგრევები ვარ გალავანის, ურთიეთრგანცდის,
და ვარ ფარვანა, დრო სიცოცხლეს არაფრით მაცლის,
ვარ ხმელი პალმა წყურვილისგან დამშრალი ფესვით
მე ვარ სამიზნე, თქვენ რომელსაც ხალისით ესვრით.
ვარ წაგებული თამაშების აზარტის სენი,
მე შიმშილი ვარ, კეთროვანთა დედოფლის ძღვენი.
კამათელი ვარ არდამჯდარი სასურველ ციფრზე,
სიყვარული ვარ გაფატრული სიკვდილის პირზე.
იალქანი ვარ დაგლეჯილი კოხით და სეტყვით,
უცხო სიტყვა ვარ, რომელსაც თქვენ ვერასდროს გეტყვით,
ხის ხომალდი ვარ გაპობილი კლდეებთან შეხლით,
მუხა ვარ შვიდი, რვაასი წლის დამწვარი მეხით. 
ჰორიზონტი ვარ ვარსკვლავეთის, სამყაროს კიდის,
საფეხური ვარ დანგრეული სასახლის კიბის.
ლესვით დამდნარი ხანჯალი ვარ, ჩახმახი თოფის.
სიტყვის ბუდე ვარ დაზნექილი თაბახის ტოტის,
საწნახელი ვარ გაჟღენთილი ბადაგის წვენით,
გაბრუებული ჭადარი ვარ ქარიშხლის რწევით.
წამი ვარ წუთის, საათების, ეპოქის დამღა,
ენერგია ვარ, ოკეანე და სიტყვის დაღლა.

ნათია ჯანაშია

ჩემი სიმშვიდე არის ფორმალური,
ღამით, როცა გძინავს, ვარსკვლავებს ვდარაჯობ,

მე ვარ... როგორ გითხრა ?

- არანორმალური,

ცხოვრებით ვთამაშობ !
დღეს მაქვს პაემანი შუადღის თორმეტზე,
ალბათ, სიჩქარეში ქუსლებსაც მოვიტეხ,
თუ გსურს მესაუბრე წესებზე, ნორმებზე...
მოგისმენ, მოგისმენ !
მერე ქარს გავატან შენს ყველა ნაბოდვარს
და პეპლის ფრთებოვით ფარფატა სიყვარულს,
არ ვიგრძნობ სინანულს. გინდა დავიფიცო,
რომ მე და სინანულს
ბრძოლები გადაგვხდა, უხმლო და უსისხლო,
რომ ჩვენ გვეცოტავა ეს ჩემი სხეული,
ჰოდა, გავიყარეთ, უხმოდ და უსიტყვოდ.
დღეს ჩემი ნიღაბი არის ფორმალური
და ჩემი ცხოვრება, - ტრაგი-კომედია...
და მე, მთავარ როლში,
არანორმალური სევდა მომერია !

воскресенье, 3 мая 2009 г.

რეზო ამაშუკელი

თოვს,
მარტმა ამინდი არია.
შენ გავხარ ღვთისმშობელს_
მარიამს!
არ გინდა 
არც რა სამკაული,
გუნდა ლახუსტაკი
და უმარილი,
შენა ხარ პატარა სასწაული
ციდან ჩამოსული სტუმარივით.

შენს თმებს 
ველური ვარდისა და 
მთის თაფლის ნაზი სურნელი აქვს,
ცოტა შეიფერთხე დარდისაგან,

მაგაშიც ეშხი ურევია!..


თოვს...
ხანდახან წვიმას გამოურევს,
მარტი გიჟია და სულელია,
ადამიანს დარდს რა გამოულევს,
ჭკუადმყოფელს დარდი ულევი აქვს!..

თოვს,
თოვს!..

შოთა ნიშნიანიძე


ნიღბები

რომ არ გამთვალოს კაცთა სიხარბემ

და მარტივ კაცად რომ არ ჩამთვალონ –

სახეს ვიფარავ ჭრელი ნიღბებით,
როგორც კლდეს ფარავს სურო–ფათალო.
ღარიბი კაცის ნიღაბს ვიკეთებ,
არც ძუნწი კაცის ვთაკილობ ნიღაბს,
რათა სიძუნწე ანდა სიკეთე
ვიხილო სხვათა თამაშის მიღმაც.
უხათრო კაცი ვარ იძულებით,
რომ გამოვცადო სხვაც ჩემი მსგავსი,
მეგობრის ღალატს და ერთგულებას
რომ უფრო მეტად გავუგო ფასი.
ხანაც მხდალი ვარ, ხან მიამიტი,
უბირი, ვინმე გამოუცდელი,
ასე ვგებულობ: – ზოგი რაინდი
რა რაინდია და რა სულგრძელი.
ხდება: არჯალ კაცს ვთამაშობ ბრბოში,
ვიცი, ასეა ზოგჯერ საჭირო,
რომ იქნებ სულში უმწეო ბავშვი,
კეთილი ბავშვი გადავარჩინო.
შენთანაც ვჩხუბობ, გებუზღუნები,
სული ტკივილით რომ უფრო ვგვემო,
მაგ დიდ სიყვარულს და ერთგულებას
რომ უფრო მეტად გავუგო გემო.

ვინც ანაწილებს კაცთათვის როლებს,
ვინც რჩეულთათვის ამზადებს ნიღბებს,
ჩემი მფარველიც ის არის სწორედ
და ის მიზოგავს სიმაღლეს, სიღრმეს.
ამ წყეულ ნიღბებს იმიტომ ვიცვლი,
რომ ჩემი სახე შევინარჩუნო,
ცხოვრებას კიდევ გავუძლო ვინძლო,
ვიცხოვრო, ვწერო და ვიფაჩუნო.
და როცა დღიურ ფუსფუსის მიღმა
ღამე საკუთარ სულს ჩამახუტებს, –
მე გადავხედავ ჩამოხსნილ ნიღბებს,
როგორც ნაომარ რკინის ჩაფხუტებს.

ოთარ ჭილაძე

რაც დასახარჯი არსებობს - ვხარჯავ, 
რაც სანახავი არსებობს- ვნახე.
და სანამ ქარი მისინჯავს მაჯას,
მიშვერილი მაქვს წვიმისთვის სახე.


ვერ დავარბიე ჩემში ველური, 
კანდაშაშრული მზით და მარილით, 
ვერ მივაჭედე სულს სახელური, 
რომ გამოაღოს ყველამ კარივით.

ყველა ზეიმზე დავიგვიანე,
ყველაზე ადრე მოსულმა დღემდე.
არც მდიდარი ვარ და არც ჭკვიანი,
მაინც ვერავინ ვერ ცხოვრობს ჩემდენს.

მე ყველა სიტყვის წარმოთქმა მტანჯავს, 
თვალს ყოველ დილით ტკივილით ვახელ,
და სანამ ქარი მისინჯავს მაჯას,
მიშვერილი მაქვს წვიმისთვის სახე.

თა... მა... ში...

Charlie Chaplin


ჩემო გოგონა


ახლა ღამეა. შობა ღამე. ჩემს პატარა ციხესიმაგრეში ყველა უაბჯრო მეციხოვნემ ძილს მისცა თავი. სძინავს შენს და-ძმას. დედაშენსაც კი ჩაეძინა.შენ ისე შორს ხარ ჩემგან... მაგრამ დაე, თვალისჩინი წამერთვას, თუ ახლაც, ამ წუთს, შენს სურათს არ ვუმზერდე. ის აქ არის, მაგიდაზე, ჩემს გულთან ახლოს.შენ კი სადა ხარ? შორს, ზღაპრულ პარიზში. ელისეს მინდვრების თეატრში. დდიდებულ სცენაზე ცეკვავ. ხომ კარგად ვიცი ეს, მაგრამ მაინც, წყნარი ღამის მდუმარებაში თითქოს ცხადად ჩამესმის შენი ნაბიჯების ხმა. ვხედავ შენს თვალებს, ზამთრის ცაზე გაბნეული ვარსკვლავებივით რომ კიაფობენ. ვიცი, ამ ლამაზ სპექტაკლში ხანისგან დატყვევებული აპარსელი მზეთუნახავის როლს ასრულებ.იყავი მზეთუნახავი და იცეკვე. იყავი ვარსკვლავი და იკაშკაშე. მაგრამ თუკი მაყურებლის მადლობამ და აღტაცებამ დაგათროს, თუ მორთმეული ყვავილების სურნელებამ თავბრუ დაგასხას, განმარტოვდი სადმე კუთხეში და ჩემი წერილი წაიკითხე, ყური მიუგდე მამაშენის ხმას.მე მამაშენი ვარ ჯერალდინა! მე ჩარლი ჩაპლინი ვარ, ჩარლი ჩაპლინი!... იცი კი, რამდენჯერ დამთენებია შენს სასთუმალთან? სულ პაწია ზღაპრებს გიყვებიდი! ხან მძინარე მზეთუნახავისას, ხან ბოროტი გველეშაპისას. ხოლო როცა ჩემს ბებერ თვალებს ძილი წამოეპარებოდა, დავცინოდი მას და ასე ვეუბნებოდი:’’გამშორდი’’! მე ჩემი გოგოს ოცნებები მეზმანებიან! მე ვხედავდი შენს ოცნებებს , ჯერალდინა. ვხედავდი შენს მომავალს, შენს დღევანდელ დღეს! ვხედავდი სცენაზე მოცეკვავე ასულს, ცაზე მოფარფატე ფერიას. მესმოდა, როგორ ლაპარაკობდნენ ხალხში:”ხედავთ ამ გოგონას? ერთი ბებერი კლოუნის ქალიშვილია, არ გახსოვთ ჩარლის რომ ეძახდნენ?”ჰო, მე ჩარლი ვარ! ბებერი მასხარა. დღეს შენი ჯერია. იცეკვე! მე ფართხუნა , დაკონკილი შარვლით ვცეკვავდი, შენ პრინცესას აბრეშუმის სამოსი გმოსავს. ეგ ცეკვა და ტაშის გრიალი დროდადრო ცაში აგტყორცნის. გაფრინდი, გაფრინდი იქით... მაგრამ ხანდახან მიწაზეც დაეშვი! შენ უნდა ნახო ხალხის ცხოვრება, ცხოვრება იმ ქუჩის მოცეკვავეებისა, შიმშილისაგან დაოსებულნი, სიცივითა და სიღატაკით ათრთოლებულნი რომ როკავენ! მათი ხვედრი მეც მიწვნევია, ჯერალდინა. იმ ჯადოსნურ ღამეებში, შენ რომ ჩემს ზღაპრებთან იძინებდი, მე არ მეძინა. დავყურებდი შენს საყვარელ სახეს, ვუსმენდი შენი გულისფეთქვას და ჩემს თავს ვეკითხებოდი:”ჩარლი, ნუთუ ეს ღლაპი შენ ოდესმე გაგიცნობს?” შენ არ მიცნობ მე ჯერალდინა... იმ შორეულ ღამეებში უამრავ ზღაპარს გიყვებოდი, მაგრამ ჩემი ზღაპარი არასოდეს მიამბია... ისიც ძალიან საინტერესო ზღაპარია, ჯერალდინა. ზღაპარი მშიერი მასხარისა, ლონდონის ღატაკთა კვარტლებში რომ მღეროდა და ცეკვავდა, მერე კი ... მოწყალებას აგროვებდა! აი, ჩემი ზღაპარი! მე ვიცი, რა არის შიმშილი, ვიცი, რას ნიშნავს უსახლკარობა! ეგ კიდევ რაა, მე გამოვცადე დამამცირებელი ტკივილი მოხეტიალე მასხარისა, რომლის მკერდში მობობოქრე სიამაყის ოკიანე სამოწყალოდ გადაგდებულ მონეტებს უნდა დაეშრო. მაგრამ მაინც, მიუხედავად ყველაფრისა, ცოცხალი ვარ, ცოცხლებზე კი მუდამ ცოტას ლაპარაკობენ.შენ ჩემი გვარისა ხარ - ჩაპლინი! ლამის ნახევარი საუკუნე ეს გვარი მთელს დედამიწას აცინებდა. მაგრამ ის სიცილი რაა იმასთან, რავ მე მიტირია, ჯერალდინა. სამყარო სადაც შენ ცხოვრობ, მარტო ცეკვის და მუსიკის საუფლო როდია!...... ჯერალდინა! შუაღამისას იმ დიდებული დარბაზიდან რომ გამოხვალ, დაივიწყე შენი მდიდარი თაყვანისმცემლები, მაგრამ არ დაგავიწყდეს ტაქსის შოფერს ცოლის ამბავი გამოჰკითხო. შეიძლება ცოლი ფეხდძიმედ ჰყავს და იმის ფულიც არა აქვთ რომ თავიანთი პირმშოსათვის სახვევები იყიდონ. თუ ასეა, ადექი და ჩაუდე ფული ჯიბეში. მე პროკრედიტ ბანკში ნათქვამი მაქვს, რომ ეს ხარჯები გაგისტუმრონ. სხვას კი მუდამ ყველას ზუსტად გადაუხადე! დროდადრო მეტროში ჩადი. ქალაქი დაათვალიერე, იარე ფეხით ან ავტობუსით. ხალხს დააკვირდი! ქვრივ-ობლებს შეხედე! და თუნდაც დღეში ერთხელ მაინც შენს თავს უთხარი:”მეც ერთერთი ამათთაგანი ვარ!’დიახ, შენ ერთ-ერთი იმათაგანი ხარ, ჩემო გოგონა. ხელოვნება, სანამ ცაში ასაფრენად ფრთებს უბოძებდეს ადამიანს, ჯერ ფეხებში ურტყამს... როცა დადგება წამი და იგრძნობ, როგორ მაღლდები მაყურებელზე, მაშინვე გადი სცენიდან. პირველივე ტაქსი დაიჭირე და პარიზის გარეუბნებს მიაშურე. მე კარგად ვიცნობ ამ უბნებს. იქ იხილავ მოცეკვავე ქალიშვილებს_შენსავე მსგავსთ, შენზე უფრო გრაციოზულებს, შენზე ამაყებს. შენი თეატრის პროჟექტირების თვალისმომჭრელ ელვარებას იქ ვერსად ნახავ! მათი სცენის პროჟექტორი მთვარეა.დააკვირდი, აბა, კარგად დააკვირდი: შენზე უკეთ ხომ არ ცეკვავენ? გამოტყდი, ჩემო გოგონა. ცოტას როდი შეხვდები ისეთს, ვინც შენზე უკეთ ცეკვავს, ვინც შენზე კარგად თამაშობს. და ეს გახსოვდეს:ჩარლის ოჯახში არასოდეს ყოფილა ვინმე ისეთი ხეპრე, რომ მეეტლისათვის უკმეხი სიტყვა ეთქვას ან სენის სანაპიროზე მჯდარი მათხოვრისთვის დაეცინოს...ჩარლი წავა, ჯერალდინა, და შენ იცოცხლებ... მე არ მინდა, ოდესმე სიღატაკე გამოსცადო. ამ წერილთან ერთად გიგზავნი ჩეკის წიგნაკს - ხარჯე, რამდენსაც მოისურვებ, ოღონდ გახსოვდეს: ორ ფრანკს რომ დახარჯავ, შენს თავს უთხარი, მესამე მონეტა ჩემი არ არის-თქო. იგი ეკუთვნის ვინმე სხვას, უცნობს, ვისაც ის ერთი ფრანკიც სანატრელი აქვს. მისი პოვნა არ გაგიჭირდება. საკმარისია მოინდომო და ამ უცნობ ღატაკებს ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ნახავ. ფულზე იმიტომ გელაპარაკები, დომ კარგად ვიცი ამ დემონის მაცდური ძალა...ჯერალდინა, მე დიდხანს გამოვდიოდი ცირკში და მუდამ შიშით შევცქეროდი ბაგირზე ასულ ჯამბაზებს, მაგრამ აი, რა მინდა გითხრაჩემო გოგონა... ადამიანს ძირს, მყარ მიწაზე უფრო ადვილად შეიძლება ფეხი დაუცდეს, ვიდრე ჯამბაზს იმ ვერაგ თოკზე. შეიძლება ამ საღამოს თვალი მოგტაცოს რომელიმე ბრილიანტის ელვარებამ და მაშინ შენი დაცემა გარდაუვალია. შეიძლება დადგეს დღე და უცხო პრინცის მშვენიერმა სახემ დაგატყვევოს. იმ წუთიდან შენ უცადი მუშაითი ხარ, გამოუცდელებს კი ბაგირი მუდამ ღალატობს, ნუ გაყიდი შენს გულს ოქროსა და სამკაულისთვის. იცოდე, ყველაზე დიდი ბრილიანტი მზეა, ის კი, ჩვენდა საბედნიეროდ, ყველას ერთიანად დაგვნათის.ხოლო, როცა ჟამი დაჰკრავს და სიყვარული გეწვევა, გულით შეიყვარე შენი რჩეული...სამუშაო ძნელი გაქვს, ვიცი... სხეულს სიფრიფანა აბრეშუმის ნაჭერი გიფარავს. ხელოვნების სახელით სცენაზე შეიძლება შიშველიც გამოხვიდე, მაგრამ იქიდან კიდევ უფრო უმწიკვლო და სემოსილი უნდა დაბრუნდე...მე ბებერი ვარ და ჩემი სიტყვები შეიძლება სასაცილოდ ჟღერს, მაგრამ მაინც, ასე მგონია, შენი შიშველი სხეული იმას უნდა ეკუთვნოდეს, ვინც შენს გაშიშვლებულ სულს შეიყვარებს. რა ვუყოთ მერე, თუ ჩემი შეხედულება ამ საკითხზე მოძველებული გამოჩნდება, თუ ასე ჯერ კიდევ ათი წლის წინათ ფიქრობდნენ. ნუ გეშინია, ეგ ათი წელი ვერ დაგაბერებს... ჯერალდინა, მე მინდა რომ შენ ამ შიშველთა კუნძულის უკანასკნელი ქვეშევრდომი იყო...მე ვიცი, მამებს და შვილებს ნიადაგ ბრძოლა აქვთ ერთმანეთში. მეომე ჩემო გოგონა, ჩემს აზრებს ეომე. მე არ მიყვარს მორჩილი შვილები. და ვიდრე ამ ბარათს ჩემი ცრემლი არ დასდენია, მინდა მჯეროდეს, რომ ეს შობაღამე სასწაულების ღამეა. მინდა მოხდეს სასწაული და შენ მართლა გაიგო ყველაფერი,_ყველაფერი, რაც შენთვის მინდოდა მეთქვა.ჩარლი დაბერდა, ჯერალდინა! ადრე თუ გვიან თეთრი სასცენო კაბის მაგიერ შავებში უნდა გამოეწყო და ჩემს საფლავზე მოხვიდე. ახლა არ მინდა გული გატკინო, მაგრამ ხანდახან სარკეში ჩაიხედე_იქ მე დამინახავ. შენს ძარღვებში ჩემი სისხლი ჩქეფს. მე მინდა, რომ მაშინაც კი, როცა ჩემს ძარღვებში სისხლი დინებას შეწყვეტს, არ დაივიწყო მამაშენი ჩარლი.

მე ანგელოზი არ ვყოფილვარ, მაგრამ მუდამ ვცდილობდი, ადამიანი ვყოფილიყავი. ეცადე შენც.


გკოცნი, ჯერალდინა

შენი ჩარლი.